شهرآرا آنلاین - یک رمان، یک مجموعه داستان و یک اثر در زمینه نشانه‌شناسی و سینما را از این تازه‌ها در ادامه مرور می‌کنیم.
انسانیت از‌دست‌رفته
آندری کورکوف با رمان موفق «مرگ و پنگوئن» به مخاطبان فارسی‌زبان معرفی شد. نویسنده‌ای اوکراینی که او را نام‌آورترین نویسنده کشورش پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی دانسته‌اند. آثار او در بیش از ۶۵ کشور جهان و ۳۷زبان دنیا ترجمه شده است. «زنبورهای خاکستری» (۲۰۱۸) جدیدترین رمان اوست که به ماجرای نزاع داخلی اوکراین بر سر شبه‌جزیره کریمه می‌پردازد. این اثر داستانی سرگذشت انسانیت از‌دست‌رفته است و مردی که از همه‌چیز ناامید شده است، جز زنبورهایی که باید سربلند از این جنگ بیرون بیایند.
این اثر را آبتین گلکار، مستقیم از زبان اصلی (روسی) به فارسی برگردانده و نشر افق آن را منتشر کرده است.
داستانهایی از کاتالان
کیم مونسو متولد ۱۹۵۲ در بارسلوناست. در نیویورک تایمز، نویسنده قهاری معرفی شده که با تخیل نابش سنت سوررئالیسم اسپانیایی را در آثارش نهادینه کرده، و در ایندیپندنت به عنوان بزرگ‌ترین نویسنده زنده کاتالان‌زبان از او نام برده شده است. مونسو میراث‌دار خَلَفِ فرهنگ و هنر کاتالان است که بزرگانی نظیر سالوادور دالی و خوان میروی نقاش و آنتونی گائودیِ معمار را در خود پرورانده و جهانی کرده است. «زخم و نوزده داستان دیگر» دربردارنده داستانهایی از این نویسنده است که پژمان طهرانیان و نوشین جعفری برای مخاطبان فارسی زبان ترجمه کرده‌اند. داستان‌های این کتاب از برگردان‌های اسپانیایی و انگلیسیِ ۳ مجموعه داستان مونسو انتخاب و ترجمه شده‌اند تا نمونه‌هایی از تمام دوره‌های متنوع داستان‌نویسی او را از دهه ٧٠ میلادی تاکنون در اختیار خواننده قرار دهند. این کتاب را نشر نی در ١٣٢صفحه منتشر کرده است.
رد جنگ بر بدن‌ها
جنگ‌ها سخت‌ترین انتقام خود را از بدن‌ها گرفته‌اند. خانه‌ها خراب شده‌اند، شهرها ویران شده‌اند، اما خانه و شهر و آجر و سنگ و چوب، به نحوی عینی و «غیرشاعرانه»، رنج نمی‌کشند. در پوست و استخوان و عضله شهر دردی نمی‌خزد. این بدن‌ها هستند که در جنگ‌ها رنج و درد را لمس می‌کنند. بدن‌ها بازسازی‌ناپذیرند، نه معماری و بناها و شهرها. تصاویر بدن‌های تکه‌پاره‌شده، دست‌ها و پاهای قطع‌شده، چشمان از جای درآمده و بیمارستان‌های شلوغ و پرزخم و عفونت نمود عینی رنج بدن‌ها در طوفان جنگ‌هاست. بدن‌ها بازتاب‌دهنده حقیقی تجربه جنگ‌اند؛ چه آنجا که به عنوان بدن فیزیولوژیک و فردی، واقعیت فراموش‌شده درد و معلولیت را حمل می‌کنند و چه آنجا که در بازی قدرت به نماد تبدیل می‌شوند.
نشر نی کتاب «جنگ‌ها و بدن‌ها؛ نشانه تن در فرهنگ و سینمای پساجنگ ژاپن ۱۹۴۵ـ۱۹۶۵» را با چنین دیدگاهی و به قلم نغمه ثمینی در ١٧١ صفحه به تازگی عرضه کرده است.
